Rogue One: A Star Wars Story ( 2016 )

این فیلم برای طرفداران جنگ ستارگان ساخته شده تا سوالات بی‌شماری را که طی سالیان دراز برای آنان ایجاد شده بود، پاسخ دهد. مجموعه‌ای با پتانسیل بالا که بیش از 40 سال است حضور در سینما را تجربه می‌کند و قدرت بازیگران جدیدی که می‌توانند با هنر خود این کهکشان قدیمی را به طرف دنیایی جدید هدایت کنند. می‌توان "یاغی: داستانی از جنگ‌ ستارگان" را اپیزود هشتم این فرانشیز دانست که تقریبا از حالا تا یک سال آینده روی پرده‌ی سینماها خواهد بود. این ساخته‌ی «گرت ادواردز» اگرچه استثنایی نیست ولی قابل اعتناست. از نظر فنی دلیلی غیر از تهییج تماشاگران متعصب و راهی آسان برای کسب سود سرشار برای وجود این فیلم به ذهن نمی‌رسد و این که بخواهد خود را بیش از یک اثر علمی‌تخیلی و در حد یک فیلم جسورانه نشان دهد و توجهات را به خود جلب کند. نماهای زیادی از "یاغی" صحنه‌هایی از فیلم‌های اخیر مثل «مکس دیوانه: جاده خشم» و «ورود» را برای تماشاگر تداعی کرده که در ذهن او ماندگار نخواهند شد و مشابه اولین فیلم «جنگ ستارگان» در سال 1977 می‌باشد.

"یاغی" همانند محصول سال قبل «نیرو برمی‌خیزد» اعتبار خود را از دنیای تخیلی و فیزیکی خلق‌شده توسط جرج لوکاس و همراهانش در چهار دهه‌ی پیش وام گرفته. با وجود طراحی خوب و هوشمندانه‌ی لوکاس، فیلم لایه‌ای ظاهری از آشفتگی را به نمایش گذاشته که گویی در عمل، دوران جنگ جهانی دوم یا جنگ ویتنام یا حتی گوشه‌ای از یک بازی ویدیویی جذاب را به تصویر کشیده. البته کم و بیش برای حماسه‌ی جنگ ستارگان مناسب به نظر می‌رسد خصوصا آن پرده‌ی سوم جذاب داستان یا تعدادی حقه‌های دیجیتالی زیرکانه و آن لحظه‌ی پایانی راضی‌کننده و فوق العاده.

"یاغی" فیلم بانشاطی نیست، اگرچه تماشاگران نباید از این نکته گله‌مند باشند. چون ادواردز و مدیران دیزنی پیش‌تر اذعان کرده‌بودند که این فیلمِ مستقل، حال و هوایی افسرده و تاریک خواهد داشت. در مسیر پیش‌روی فیلم‌های «جنگ ستارگان» این اثر شاید بیشترین میزان تعداد تلفات را دارا باشد. داستان مرکزی "یاغی" درباره‌ی «جین (فلیسیتی جونز)» زن جوان مبارزیست که توسط یک گروه جنگ‌طلب از ائتلاف شورشی به داخل نظام ظالمانه‌ی امپراطوری کهکشانی روانه می‌شود تا علیه این سیستم که در حال ساخت سلاحی مرگبار به نام ستاره‌ی مرگ می‌باشد، اطلاعاتی حیاتی کسب کند.

چون با داستانی از جنگ ستارگان طرفیم، می‌دانیم که در ادامه تلاش‌های جین پای نیروهای دیگری را نیز به ماجرا باز خواهد کرد. در "یاغی" این گروه سرخوش را یک افسر شورشی به نام «کاسیان (دیگو لونا)» ، «بودی (ریز احمد)» یک خلبان ناراضی امپراطوری و رباتی شوخ‌طبع با اعضای عنکبوت‌گونه با نام K-2SO (با صدای آلن تادیک) که گاها در فضای سرد و سنگین داستان بار طنز ناچیز فیلم را به دوش می‌کشد، تشکیل می‌دهند. جین و برادرانش دست در دست هم به جنگ رئیس سلاح اهریمنی امپراطوری «اورسن کرِنیک (بن مندلسون)» رفته‌اند.

ادوارد که آثاری چون «هیولاها» و «گودزیلا» را در کارنامه خود دارد، در ساخت این فیلم عملکرد خوبی داشته و با این وجود می‌توان از نکات مثبت "یاغی" به جلوه‌های ویژه‌ی تاثیرگذار و موسیقی متن شنیدنی «مایکل جیاچینو» اشاره کرد اما شوخ‌طبعی و گرمی فیلم‌های قبلی را ندارد. "یاغی" کماکان، حداقل تا رسیدن به بخش پایانی، فاقد آن حس شور و نشاطیست که «نیرو برمی‌خیزد» به ارمغان آورد. فلیسیتی جونز در قامت قهرمان زن داستان حضوری متقاعدکننده دارد و شباهت جالب فیزیکی او به «دیزی ریدلی» که نقش ری را در این سری جدید بازی می‌کند، حدس و گمان‌هایی جذاب را درباره‌ی نسبت احتمالی نقش‌های این دو در دنیای ستارگان به راه انداخته. انتخاب «دیگو لونا» که لحنی آرام هنگام صحبت و روحیه‌ای آشفته دارد در قالب مردی بدکار در خلال این ماجراجویی، نامناسب به نظر می‌رسد. بازیگر چینی «دانی ین» در نقش جنگجویی عرفانی که خیلی سرسری به آن پرداخته شده، هدر رفته است.

سادگی و موثربودن ایده‌های اکشن "یاغی: داستانی از جنگ‌ ستارگان"، فیلم را جذاب نگه داشته تا بیننده را به سمت پایان آخرالزمانی شگفت‌انگیز خود هدایت کند (از زمان 2 ساعت و 13 دقیقه‌ای فیلم، به نظر من تنها 15 دقیقه اضافی بود). در این فیلم شاهد اولین حضور برخی از شخصیت‌های ماندگار جنگ ستارگان هستیم که خود نقطه قوتی‌ست برای آن. "یاغی" به مثابه‌ی آزمونی جدید است در مسیر گسترش این مجموعه. فیلم خوبیست و وظیفه‌ی خود به سرانجام می‌رساند.